Als tekstschrijver kwam ik de afgelopen jaren regelmatig bij integrale kindcentra (in wording) over de vloer. Ik hielp de partners – kinderopvang en onderwijs – bij het vertalen van hun gezamenlijke visie en aanbod naar sterke teksten. Ik deed het met veel plezier en interesse in wat hen drijft en typeert. De meeste van deze opdrachten leidden tot heldere websites, toegankelijke folders en tevreden klanten. Maar soms liep het anders.

De weg naar een goede tekst startte steevast met een ontmoeting met het managementteam, opvang én onderwijs. Maar een enkele keer waren niet beide partners bij dit gesprek, en miste ik een essentiële helft van het geheel. Een andere keer gingen we wél vliegend van start maar stokte het halverwege. Andere zaken eisten de aandacht op, de betrokkenen werden het niet eens over de inhoud of er was eerst nog iets anders te doen voordat het verhaal kon worden verteld. Begrijpelijk, nodig wellicht, maar ergens ook een gemiste kans. Want het verlangen naar heldere en aansprekende communicatie wás er, dat zag ik. Waarom lukte het dan toch niet om met elkaar de eindstreep te halen?

Het zette me aan het denken. Over eigenaarschap, ‘het juiste moment’ en samenwerking. Hoe kon ik de partners in deze kindcentra zó helpen, dat hun gedeelde verlangen niet zou worden ondergesneeuwd door de waan van de dag, dat ze zich echt eigenaar zouden gaan voelen van het proces en dat eventuele hobbels en onzekerheden dat niet zouden belemmeren maar juist voortstuwen? Met als opbrengst een verhaal van het kindcentrum dat alles in zich heeft, successen én uitdagingen, dingen die af zijn én dingen die nog in ontwikkeling zijn, visie voor de toekomst én verrassingen in de dagelijkse praktijk.

Ik zag het voor me. Een praktische en creatieve insteek, een narratieve benadering en een tastbaar resultaat. Een avontuurlijke reis die stap voor stap zou leiden naar het verhaal waar mijn klanten zo’n behoefte aan hadden. Avontuurlijk ook voor mezelf, want om dit te gaan doen, moest ik mijn comfortzone (lees: bureau met toetsenbord voor mijn neus) vergroten. Dus ik dacht: ik begin behapbaar, met een workshop ‘Het verhaal van het kindcentrum’, voor managementteams van kindcentra. 

Mijn trouwe samenwerkingspartner Compasnul13 nam de workshop op in haar trainingsaanbod en al snel meldden mensen zich aan. Waarop ik drie dingen ontdekte. Eén, dat mijn insteek werkte en deelnemers blij werden van onder meer de gestructureerde aanpak. Twee, dat je comfortzone soms al groter is dan je denkt. En drie, dat een workshop erg kort is. Ik wilde de deelnemers meer diepgang bieden, meer ruimte voor het gesprek, meer tijd om samen te schrijven, schaven en schrappen, een meer ‘af’ eindproduct, meer oefening met vertellen en luisteren, en meer aandacht voor verankering van het verhaal op de werkvloer. 

Dus toen Kiem onderwijs & opvang mij in diezelfde tijd vroeg of ik haar kindcentra kon helpen met storytelling hun verhaal te vormen en te vertellen, wist ik precies hoe ik het wilde aanvliegen. Ik ontwikkelde ‘Het verhaal van je kindcentrum’ door tot het traject dat ik voor ogen had. Een traject op maat, speciaal voor integrale kindcentra, waar ze ook staan.